Hayattan zevk almıyorum.

Arkadaşlar ağır sancılı bir dönem geçiriyorum. Daha önce hayata bağlı, hayatta idealleri ulaşması gereken hayalleri olan bir insandım.

Artık hayattan zerre zevk almıyorum. Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Yapacak ne enerjim var ne de isteğim.

Kaç yıllık dostlarımın telefonunu bile açmak istemiyorum. Telefonum çalsın istemiyorum. Arayana geri dönmek için bile 10-15 dk kafamı toparlamam gerekiyor.

İnsanlardan herkesten her şeyden nefret ediyorum. Maddi manevi tüm her şeyden ve bu toplumdan her şeyden nefret ediyorum. Sanki bir aydınlanma yaşamışım da her şeyin boş olduğunun bir tek ben farkındayım gibi. İnsanların heyecanını paylaşmıyorum.

En çok da kendimden nefret ediyorum. İradesizliğimden, yeterince başarılı olmamamdan. Bir ara ciddi ciddi islama inanan bir müslümandım. Ama sonra hayat bize bazı şeyleri zorla gözümüze gözümüze soktu. İster istemez içini girdim ve inancımı kaybettim.

Allah kitap hesap günü hepsi palavra artık benim için. Vicdanımı hep temiz tutmaya çalıştım ama artık insanlara acıyamıyorum bile. Yani hemen hemen her gün trajik bir olay duyuyorum. Artık normalleştiğini fark etmem beni oldukça rahatsız ediyor.

Gündelik işlerimi bile yapamaz haldeyim. Evden çıkmak istemiyorum. Markete bile gitmek külfet benim için. Hayat dursa da ben bir ineyim modundayım. Yaşamak istemiyorum. Ama intihar da çok trajik geliyor. Yani baş edememişim de yenilmişim gibi. Aslında mücadele verecek halim bile yok. İnsanların motivasyon kaynaklarını algılayamıyorum. Nasıl bu kadar hırslı olabiliyorlar herhangi bir konu hakkında?

Yani meseleyi daha iyi anlayabilmeniz için belirteyim. Ben üniversite sınavına gece gündüz çalıştım. İlk bine girerek en iyi hukuk fakültelerinden birinde hukuk okudum. Yani bakıyorum o zamanlara bir heyecanım bir ümidim varmış diyorum. O zamanlara özeniyorum.

Şimdi ise hayatta olup olmamam arasında bir fark yok. Batıl inançlarla yetiştiğim için intiharı göze alamam gibi geliyor. Ama emin de olamıyorum. Çünkü anım anımı tutmuyor. Bunu en yakın ofis arkadaşlarım da söylüyor. Gülünç neşeli bir insanken 10 dk içinde değiştiğimi başka bir karaktere büründüğümü bir kaç kişiden duydum.

Yani çıkmazlar içerisinde bir çıkmazdayım. Hayatım boyunca alkol almadım. Acaba diyorum bir iki kadeh devirsem rahat yatıp sabah sıfırlanmış enerjik bir şekilde günü başlayabilir miyim? Gecenin bu saati olmuş, zerre uykum yok. Uyuyamıyorum da. Saçımı başımı yolasım geliyor. Uyku sorunu da artık düzenli hale geldi. Erken yatayım diyorum. Örneğin 10 da 11 de yattım. 1 Saat sonra ayaktayım tekrardan. Tatlı huzurlu bir uyku hayal benim için uyuduğum anlar artık vücudumun benden bu kadar deyip şarteli kapattığı anlar. Yoksa kafamı yastığa koyup uyuyamıyorum.

Sadece içimi dökmek istedim. Vaktinizi çaldıysam affedin lütfen.