Told my husband na during our wedding reception, palihim kong dinadasal sa sana matapos na to.

Kinasal kami last year ng asawa ko. Grabe, sobrang iba yung feeling kada pag nakikita ko yung wedding video namin. It’s something na hindi ko inakala na magkakaron ako.

Lumaki kaming mahirap. Nung bata ako, naaalala ko yung mama ko nagbabalot ng paminta para may pang lako. Hindi ako nakaranas ng kahit anung party. Kahit birthday party man or debut. Hindi ko alam yung feeling na sine-celebrate ako.

Last year, nung nag wewedding planning kami, hindi ko alam ang gusto ko. Hahaha! Though nung bata ako, alam ko na kapag kinasal ako, gusto ko yung gown ko mermaid style. Pero the rest, like color theme, flowers, set up, or kahit theme ng reception, wala talaga. Kaya nung wedding plannig, pabago bago ang gusto ko.

First time in my life, nasabihan ako ng “Ikaw ang bahala, kahit anung gusto mo”. Ang nakakatuwa pa dun, yung mother in law ko pa ang nag sabi. Shems, hindi ako sanay. Iniisip ko yung gastos, kasi malaking part ng wedding namin is sagot ng family ng husband ko. Nakakahiya naman kung mag overspend ako.

During our wedding reception, grabe yung pagod ko. 8 hours ang wedding reception namin na may 3 dinner. First time in my life, feeling ko lahat ng tao sa akin nakatingin. That time, hindi ako sanay. Tapos lahat ng bisita namin galing sa iba’t ibang parte ng mundo. Ang nakaattend lang sa wedding ko sa side ko is yung papa ko, dalawa kong kapatid tsaka 2 closests friends. Destination wedding kasi yung amin. Tapos ang layo pa.

After 6 months, ngayon lang nag-sisink in sa akin ang lahat. Parang from 1st birthday hanggang debut na yung party namin.

Sinabi ko to sa asawa ko. Na during our wedding reception, part of me secretly wishing na sana matapos na tong party. Pero that time, pinipilit kong idissmiss yung thought kasi yun yung part ko na hindi sanay sa tao at celebration. That time, pinili kong maging present sa moment.

Sobrang thankful ako sa napangasawa ko. Sobrang understanding. At ginagawa nya lahat para sumaya ako. Dati pangarap kong mag fine arts. Ngayon, pinupush na ko ng husband ko na ipursue ang art career.

Feeling ko dahil sa asawa ko, unti unti nang naghiheal ang inner child ko 🥹🥹🥹

EDIT:

Thank you so much sa mga nagcongratulate samin 🥹🥹🥹 to those who were asking kung saan ko nameet si hubby, parehas kaming EXPATS dito sa middle east. Dito na kami nagmeet through the yellow app 🐝.

Naaalala ko nung 1st time namin mag meet, naging honest talaga sya saken. Like sinabi nya na “hindi kami mayaman”. “Ganto lang ang work ng parents ko”. Which I really appreciate. Kaya nga whatever we both have is the result of our hard work and mutual support. And we are really really appreciate all the things that we have now (either big or small).